روستای چوپانان ، منظم ترین روستای خشتی ایران همچون دیگر روستا های زیبا ایران معماری خاص خود را دارد و خصوصیاتی که شاید منحصر به فرد باشد .این خصوصیات را میتوان در چیدمان دانه های مسکونی در امتداد معابری در دو جهت اصلی و فرعی ، ساخت بادگیر های یک طرفه ، دوطرفه ، قرار گیری روستا روی یک شیب ملایم ، دسترسی هوشمندانه به مزارع و جلوگیری از مخاطرات طبیعی و .. مشاهده کرد.
طی بررسی و مطالعه ای که در زمینه شناخت و بررسی دانه های مسکونی روستا داشتم اطلاعاتی مختصر از این معماری بی نظیر در اختیار شما عزیزان قرار میدهم.اگر بخواهیم خانه های بافت سنتی روستا را دسته بندی کنیم ، اولین و کلی ترین دسته بندی در مورد دو نوع تیپ 1 -رعتی 2- اربابی است.
که هر یک از این دسته بندی ها ممکن است شاخه هایی از خانه هایی منحصر داشته باشد که خصوصیات آنها با دیگر قسمت های بافت متفاوت باشد . اما در این قسمت به دسته خانه های رعیتی میپردازیم.
لازم به ذکر است از توضیحات فنی و طولانی بعضی از قسمت ها فاکتور گرفته شده و در آینده به صورت تخصصی این عوامل توضیح داده میشود.
*ازاره: بخشی از دیوار پایین است که معمولا برای استحکام بیشتر آمودی از سنگ و کاشی دارد.
* اصطلاح دانه در نوشته : دانه (محل قرار گیری خانه ها در بافت سنتی را اصطلاحاٌ دانه میگویند )
*پوشش : عامیانه آن همان سقف است با این تفاوت مه سقف مسطح است و یک نوع پوشش محسوب میشود و زیر گروه پوشش هاست.
*هرنو: سوراخ سقف
*هشتی: تنها جای که از محیط بسته خانه بیرون می آمده و ارتباط با خارج داشت.جهت ایجاد مکث،تقسیم و فضایی جهت انتظار.(هشت به معنی برجسته است.)
نویسنده : سینا صمیمی _ بهار 90 _ روستا 1(روستای چوپانان)
خانه های سنتی رعیتی :
قسمت عمده مساحت روستا را، این نوع خانه های مسکونی تشکیل میدهند که نزدیک به 80 درصد بافت روستا مربوط به این سری خانه ها است ؛ عمده ساکنین این بافت قشر متوسط روستا که عمدتاً شغل آنها کشاورزی، دامداری بوده اند.
(توضیح کوتاه در مورد واژه رعیتی : تا قبل از انقلاب جمهوری اسلامی در کشورما ، بخصوص اکثر شهر ها و روستا ها سیستم ارباب، رعیتی حاکم بوده ؛ به اینصورت که عده ای در زمین هایی که متعلق به ارباب روستا بوده مشغول به کار دامداری یا کشاورزی بودند ؛ و در آخر محصول برداشت شده را قسمتی برای رفع احتیاجات خود برداشته و بقیه را به خزانه روستا نزد ارباب به عنوان مالیات میسپردند.
باید گفت هر جا اسمی از سیستم ارباب، رعیتی به میان میاد فکرها متوجه بد اخلاقی و بی تفاوتی ارباب ها ویا سطح پایین بودن و فقر رعیت ها میشود ؛ اما خوشبختانه در روستای چوپانان هرگز چنین موضوعی وجود نداشته ، زیرا شواهد نشان میدهد که مردم روستا با ارباب های خود زندگی مسالمت آمیز و سالم داشته اند و هر جا نیاز به کمک داشتند، دریغ نمیکردند و در کارها مشارکت میکردند؛ همچنین از بزرگان چوپانان ، در مورد کارهای عمرانی وآبادانی ارباب های دلسوز ، بسیار نقل شده است و میتوان هنوز هم آثار آن را در روستا مشاهده کرد.)
بیشتراین دانه های مسکونی در معابر فرعی درجه 2 یا 3 قرار دارند و به مزارع ، محل کشت و کار و شغل اکثریت نزدیک است . این سری از دانه های مسکونی بر روی نقشه روستا در جهت غرب روستا جای گرفته است که نسبت به توپوگرافی روستا روی یک شیب متوسط بنا شده است . همین امر باعث شده خانه های قسمت بالاتر روستا در قسمت پشت بام مشرف به کل روستا باشند و از دید و منظر وسیعی برخور دار باشند.
پلان اکثر این خانه ها مربعی ویا مربع مستطیل دارند و ابعادی متغییردارند ؛ در این بافت گاه خانه های دو طبقه نیز مشاهده میشود.وجه مشترک همه این نوع خانه ها این است که دارای حیاط مرکزی میباشند و ساخت این نوع خانه ها به گونه ای است که در سه طرف حیاط ، ساخت صورت میگیرد و در جهت شمال و یا غرب به دلیل تابش مستقیم خورشید در تابستان و گرم شدن بیش از حد فضا عمدتا ساختی ندارند .
کمتر خانه ای را میتوان دید که در آن تزئینات گچکاری و یا تزئینات در بازشو ها ی آن وجود داشته باشد ،عمده تزییناتی که میشود در این نوع دانه های مسکونی دید طریقه اجرا آجر کاری های لبه پشت بام وهمچینین جان پناه های پشت بام است.
جان پناها ارتاعی به اندازه 70-80 سانتی متر داشتند که با خشت خام به صورت شطرنجی پر و خالی قرار میدادند ، علت این نوع اجرا جان پناه ها دو دلیل اصلی داشته :
1 – سبک شدن دیوار جان پناه روی لبه پشت بام و کم شدن وزن ساختمان .
2- زیبایی نمای خانه از داخل و خارج و حرکت مناسب باد از حفره های ایجاد شده .
تعداد زیادی از این نوع خانه ها در کنار خود فضاهای روباز یا پوشیده برای نگه داری اهشام دارند که توسط یک بازشو به معبر و یا داخل خانه اتصال دارد.
به این فضا اصطلاحاً آغل و به گویش محلی (طویله ) میگویند که در معماری دانه های مسکونی روستای چوپانان این فضا در اکثریت خانه های رعیتی وجود دارد.
فضای آن معمولا 4*5 متر است که از داخل کوچه میتوان دسترسی به این فضا داشت و از داخل خانه فقط برای غذا دادن احشام یک دریچه و جود دارد. پوشش این فضا به صورت هورنو است که برای تهویه این فضا بسیار موثر است. زیرا حفره ایجاد شده در روی پوشش حالتی مکنده ایجاد کرده و هوای نامطبوع را از داخل به خارج میکشد و همیچنین نور دهی به این مکان با اجرای این نوع پوشش و حرکت خورشید مناسب میباشد و در ساعتی از روز خورشید مستقیما به داخل میتابد .
مصالح به کار رفته در تمام این خانه ها خشت یا آجر خشت است که نقش پر کننده دارند و از ملات گل و خاک ، گچ و خاک استفاده شده است. اکثر اجر ها در چوپانان قدیم توسط اهالی و کوره های آجر پزی خود روستا تامین میشده.اندود دیوار های خارجی ، از کاهگل استفاده شده و برای اندود فضا های داخلی نیز از خاک گچ و گچ استفاده شده .
دلیل استفاده از خشت :
1ـ در این منطقه خاک رس بسیار وجود دارد و همچنین کاه مورد نیاز از زمین های کشاورزی خود تامین میگردد
2_استفاده از خشت به دلیل ظرفیت حرارتی بالایی که دارد به این صورت که در روزهای سرد زمستانی هنگامیکه خورشید کویری بر روی این مصالح میتابد گرما را در خود ذخیره میکند و در شب که هوا رو به سردی میرود این خشت ها گرمای ذخیره شده در خود را کم کم پس میدهند و این فرایند باعث میشود که دیوار از داخل گرم باشد ، و بلاعکس در تابستان دیوار، خنکی و سرمای شب های کویر را در خود ذخیره کرده و در روز های گرم آن را به داخل فضا انتقال میدهد که باعث میشود دیوار سرد باشد. علت استفاده از کاه در گل برای استحکام و منسجم سازیه گل خام است .
پوشش فضا های این خانه ها از نوع طاق های گهواره ای میباشد. دو طرف پوشش ، جهتی که بار تاثیری برآن ندارد ضخامت آن نسبت به دو دیوار بار بری که طاق بر روی آن اعمال نیرو میکند کمتر است .این امر باعث شده تا یک عقب رفتگی در قسمت بالا دیوار بوجود بیاید که به آن (رف) میگویند؛ کاربردی که در گذشته و تا کنون از رف میشود برای نگه داری ظرف ها و یا اشیا های کوچکی که کمتر در طول زندگی روزمره به آنها نیاز داشتند استفاده میشده است.مشکلی که میتوان از رف گرفت این است به دلیل در ارتفاع بودن دسترسی به آن برای افراد مشکل است و به مرور زمان مکانی برای جمع شدن گرد و غبار و اسکان حشرات میباشد.
ورودی خانه ها :
ورودی اکثر این خانه ها از کوچه های مستقیم و باریک است که جزمعابر فرعی محسوب میشوند و بعد از داخل شدن در پیشخوان (هشتی) کوچک که از سطح زمین هیچ اختلاف سطحی ندارد و بعضا در برخی از خانه ها به اندازه 30 سانتی متر از سطح زمین ارتفاع دارد که اصطلاحا به آن هشتی یا لابی میگویند ؛ ابعاد آن حداکثر 2×2 متر است .
همه درهای این خانه ها دولته (دولنگه) و دارای دو کوبه زنانه و مردانه است با گل میخ هایی گرد و چفت و بست هایی که برای قفل زدن به در ، در قسمت بالای چهار چوب قرار دارد البته امروزه این درها جای خود را به درهای فلزی داده است .
پیش خوان(هشتی ) این خانه ها دارای ارتفاع نسبت زیاد و حالتی دعوت کننده دارد و پوشش ان طاق گهوارهای است اندود داخل هشتی از کاهگل میباشد و در اکثریت خانه ها در قسمت بالای در کتیبه هایی نصب شده که روی آن آیات قرآن و یا نام ائمه و یا تخته اسفند و یا چشم (نوعی شی که قدیمیان خودشان از ارد و اسفند میساختند)قرار داشت.
بعد از در خانه ؛ دالان قرار دارد که دالان ها باریک و اکثرا به شکل حرف (L ) هستند و بعد از گذراندن این دالان به حیاط خانه میرسیم که معمولا از سطح دالان پایین تر است.
حیاط خانه ها :
حیاط این نوع خانه ها از اجرهای خشتی مربعی 30 ×30 فرش شده اند و در وسط حیاط با طرح مربع شکل باغچه وجود دارد که در آن درختان خرما و یا انار سازگار با هوای گرم وخشک منطقه میکارند برای استفاده از میوه و سایه ان و گل و گیاه برای استفاده از مطبوع بودن و خنک کردن حیاط استفاده میکنند .در کنار باغچه ها حوض کوچک وجود دارد که برای شستشو از ان استفاده میکنند.
فضا های خانه :
بهار نشین:
در سمت شرق خانه ها اتاق هایی وجود دارد که برای استفاده در تابستان استفاده میشوند زیرا پشت به افتاب میباشند و معمولا این اتاق ها خنک تر از سایر اتاق ها میباشند. بازشو های این قسمت کوچک است و در دوطرف درگاه دو بازشو دارد که چهار چوب چوبی دارد
پاییز نشین:
در سمت غرب خانه اتاق هایی وجود دارد که در زمستان مورد استفاده میشود زیرا رو به افتاب است و در زمستان نور خورشید مستقیما به داخل اتاق ها می افتد و فضای اتاق را گرم می کند.و معمولا در انتهای اتاق یک شومینه وجود دارد که در قدیم برای گرم کردن اتاق در ان اتش میکردند و توسط کانالی دود های حاصل از سوخت چوب به بیرون هدایت میشد.
در قسمت جنوب بیشتر ایوان ها و یا اتاق بادگیر قرار دارد.
ایوان ها: به اندازه 4×5 و پوشش طاق گهواره ای میابشد که از سطح حیاط با چند پله مرتفع میشود . مقابل ایوان فضای سبز خانه ( باغچه ) است و در تابستان ها برای خوابیدن ، استراحت و نشستن اعضای خانواده استفاده میشود و در زمستان ها ترشیجات و یا سبزی و یا گیاهان را برای خشک کردن در آنجا قرار میدهند.
اتاق بادگیر :
اتاق بادگیر همانطور که از اسم آن مشخصه اتاقی است که دقیقا کانال های بادگیر به آن اتاق متصل است.
پوشش اتاق که به صورت طاق گهواره ای است ، بادگیربرروی ان قرار دارد که توسط دریچه ای به اتاق وصل است که باد را به داخل هدایت میکند. این اتاق در تابستان ها کاربرد داشتته و افراد خانواده و یا مهمان خانه در آن اتاق پذرایی میشدند.و در زمستان ها به دلیل خنک بود اتاق کاربردی ندارد و محلی برای نگه داری مواد غذایی میشود.
تمامی اتاق های این خانه ها در هر سطح دیوار حداقل دو طاغچه وجود دارد که برای گذاشتن کتاب و گلدان و یا چراغ روشنایی استفاده میشود و همه این اتاق ها با گچ اندود میشوند وهیچگونه تزئینات گچی ندارند.
مطبخ:
برای دسترسی مطبخ خانه پس از گذشتن از یک دالان ( L) مانند به آن دسترسی پیدا میکنیم. که در این فضا تنور و محلی برای نگهداری مواد غذایی وجود دارد و همچنین محلی برای نگهداری هیزم وجود و از طریق حفره هایی در سقف عمل تهویه ونور گیری انجام میشود.اندود داخل مطبخ از جنس گچ و اهک است .
سرویس بهداشتی:
توالت این خانه ها در ابعاد کوچک و در قسمت پرت خانه (پلان) است و یا در گوشه هایی که دید وجود ندارد میسازند، به دلیل اینکه مردم در گذشته از حمام عمومی استفاده میکردند در این نوع خانه ها حمام وجود ندارد البته در سالهای اخر حمام به عنوانم فضایی الحاقی به خانه اضافه شده است.
راه پله و خر پشته:
خصوصیات راه پله ها به این صورت است که ارتفاع پله ها بیش از 30 سانتی متر است و ارتفاع ان از ابعاد کف پله بیشتر است و با شیب زیاد رو به بالا ادامه دارد و خر پشته ان در گاهی به اندازه 1.2متر دارد و در آن چوبی است و وپوشش خر پشته طاق گهواره ای است که ارتفاع ان کم است.
بازشو ها :
در و پنجره این خانه ها چوبی و اکثر دو لته است و تزیینات خاصی ندارد .
|
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر